Dag 132 van 365 dagen

Zij
Draagt de stilte op haar lippen
Er is geen woord in deze taal
voor het wachten
op wat zich niet herinneren laat

Af en toe
vindt ze wat snippers
van een vergeten leven
Dan valt de dag
in één moment
één zacht verzwegen lach
in de leegte van haar hart

Maar soms ook
breken haar ogen in druppels uiteen
Beweegt ze niet
Laat ze het water gaan
tot uitgezouten sporen
onder haar wangen staan

Ze valt als in slow-motion
telkens net iets dieper
Ik spreek mijn handen naar haar uit
maar kan haar niet horen

(Erwin van Leeuwen)